SerresLand.gr

Μαμά μ'ακούς;

Πηγή εικόνας: wallpaperup.com

Οι άνθρωποι με την καθαρή ψυχή  

Τι τσίρκο είναι τούτο;

Χρόνος ήταν και πέρασε

Ό,τι μου έμαθε ένας καφές σε γυάλινο ποτήρι

Θυμάσαι μαμά τα δέντρα που ζωγράφιζα;

Ένα κομμάτι ύφασμα με οριζόντιες ρίγες 

Ας μιλήσει επιτέλους κάποιος για την αγάπη

Ένα γράμμα στην χειρότερη μου φίλη

Στο κατώφλι του 2023, είδα να πραγματοποιείται μια ευχή

Της Κατερίνας Λεβαντή

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες έχω την τάση να γράφω λίγο περισσότερο από την υπόλοιπη χρονιά. Εσύ που με γνώρισες μέσα από τα γραπτά μου θα το έχεις προσέξει. Ίσως επειδή λέω πάντα πως "χρόνος ήταν και πέρασε", θέλω να θυμάμαι τι μου άφησε στο πέρασμα του. Και το μόνο που μπορώ να σου πω με απόλυτη σιγουριά είναι πως αυτός ο χρόνος μου άφησε αγάπη.

Πηγή εικόνας: unsplash.com

Τι τσίρκο είναι τούτο;

Χρόνος ήταν και πέρασε

Ό,τι μου έμαθε ένας καφές σε γυάλινο ποτήρι

Θυμάσαι μαμά τα δέντρα που ζωγράφιζα;

Ένα κομμάτι ύφασμα με οριζόντιες ρίγες 

Ας μιλήσει επιτέλους κάποιος για την αγάπη

Ένα γράμμα στην χειρότερη μου φίλη

Της Κατερίνας Λεβαντή

Αγαπημένη μου κρίση πανικού,

Πηγή φώτο: istockphoto.com

Τι τσίρκο είναι τούτο;

Χρόνος ήταν και πέρασε

Ό,τι μου έμαθε ένας καφές σε γυάλινο ποτήρι

Θυμάσαι μαμά τα δέντρα που ζωγράφιζα;

Ένα κομμάτι ύφασμα με οριζόντιες ρίγες 

Ας μιλήσει επιτέλους κάποιος για την αγάπη

Της Κατερίνας Λεβαντή

Τις τελευταίες αυτές ώρες του χρόνου όπου κι αν ανοίξει η οθόνη του κινητού μου διαβάζω για τον φόβο των ανθρώπων. Για τον φόβο που μας έχει κατακλύσει μιας που νοσούν τόσοι άνθρωποι γύρω μας. Θα ήθελα τις ώρες αυτές να διαβάσω κάτι αισιόδοξο και μιας που δεν το βρήκα ξεκίνησα να το γράφω.

Πηγή φώτο: lovelaurencaldwell.com

Τι τσίρκο είναι τούτο;

Χρόνος ήταν και πέρασε

Ό,τι μου έμαθε ένας καφές σε γυάλινο ποτήρι

Θυμάσαι μαμά τα δέντρα που ζωγράφιζα;

Ένα κομμάτι ύφασμα με οριζόντιες ρίγες

Της Κατερίνας Λεβαντή

Ποτέ πριν η εξουσία, διεφθαρμένη, εξωνημένη, κραγμένη σε όλα τα επίπεδα, δεν ήταν τόσο αποτελεσματική στη μαζική συμμόρφωση.

Δικτατορίες, κάλπικες δημοκρατίες και Νύχτες των Κρυστάλλων, στάθηκαν ανίκανες στην απόλυτη συμμόρφωση. 

Η ανυπακοή κυλούσε σε υπόγεια ρεύματα, όπως το αίμα στις φλέβες των ανθρώπων, κι έφερνε την ανατροπή.

Ποτέ πριν ο φόβος του θανάτου δεν ήταν τόσο καταλυτικά συμμορφωτικός. 

Από τα χαρακώματα, ως τα σκοπευτήρια, τα μπουντρούμια της ΕΑΤ-ΕΣΑ και τα ξερονήσια, οι άνθρωποι αναμετρήθηκαν με το φόβο του θανάτου, όρθιοι.

Ακόμα κι αυτοί που δεν βγήκαν μπροστά με την αποκοτιά του ήρωα και δεν είχαν διαβάσει μια αράδα από τους στωικούς, είχαν εμπεδώσει την άρρηκτη σχέση της ζωής με το θάνατο και αρνιόντουσαν να ζουν, πεθαίνοντας καθημερινά.

Σήμερα, καθένας έστησε μια Γυάρο μέσα του και αυτοεξορίστηκε.

Χειραγωγημένοι από τον υπόκοσμο της οθόνης που, με το αζημίωτο, κάνει τη δουλειά του «αναμορφωτή συνείδησης», του δεσμοφύλακα και του βασανιστή, η συμμόρφωση σαρώνει μαζικά. Η οθόνη μπορεί να έχει το ελάχιστο μέγεθος του smart phone και οι εντολείς της, η διεφθαρμένη, εξωνημένη και κραγμένη σε όλα τα επίπεδα εξουσία, το μπόι του παραμορφωμένου νάνου των τσίρκων, μοιάζουν όμως γίγαντες γιατί στη μέσα μας Γυάρο, είμαστε γονατισμένοι, όπως οι σερνάμενοι προσκυνητές της εμπορεύσιμης άνωθεν σωτηρίας. 

«Η δικτατορία μπαίνει μέσα μας. Σπάνε πάνω μας κύματα και σφυρίζουν καλώδια», όπως στην Αρχαία Σκουριά, κι εμείς κρατάμε στην κωλότσεπη το free pass μιας rapid ελευθερίας.

Οι απελεύθεροι της Ιστορίας.

Εκχωρήσαμε και  το Ψωμί και την Παιδεία και την Ελευθερία, στο όνομα μιας λαθραίας επιβίωσης.

Το Πολυτεχνείο Ζει μόνο αν προσδιορίσουμε ξανά την έννοια της ζωής.  

Της Νίνας Γεωργιάδου

Δείτε κι άλλα κείμενα από τη Νίνα Γεωργιάδου:

• Ο μεγάλος βιασμός
• Click away, εμποράκο!
• Guernica και τα μυαλά στα κάγκελα
• Έχε το νου σου στο παιδί
• Περί υποχρεωτικότητας και άλλων δαιμονίων
  

Εγώ είμαι, εγώ που σου γράφω πάντα για το παρόν.
Εγώ που σου γράφω πάντα πως δεν υπάρχει πριν και μετά και πως όλα είναι τώρα. Σου ζητώ συγνώμη αλλά αυτή τη φορά οι σκέψεις μου τρέχουν στα παλιά.

Πηγή φώτο: unsplash.com

Τι τσίρκο είναι τούτο;

Χρόνος ήταν και πέρασε

Ό,τι μου έμαθε ένας καφές σε γυάλινο ποτήρι

Θυμάσαι μαμά τα δέντρα που ζωγράφιζα;

Της Κατερίνας Λεβαντή

Μαμά, θυμάσαι τα δέντρα που ζωγράφιζα όταν ήμουν μικρή;

Πηγή φώτο: benetherald.benet.org

Τι τσίρκο είναι τούτο;

Χρόνος ήταν και πέρασε

Ό,τι μου έμαθε ένας καφές σε γυάλινο ποτήρι

Της Κατερίνας Λεβαντή

Καραδοκεί ένας νέου τύπου εμφύλιος μέσα στην καθημαγμένη ελληνική κοινωνία και δεν αφορά σε μια γενναία αναμέτρηση με τους εργοδότες του 12ωρου και τον πλασιέ τους, τη σούπερμαν τούρτα

Ούτε σε όσα άλλα δραματικά έχουν δρομολογηθεί ανάμεσα σε διαχειριστές-πλιατσικολόγους και μια κοινωνία που βυθίζεται σε βαθιά φτωχοποίηση, εργασιακή ισοπέδωση και υγειονομικό τέλμα.

Ένας νέος κοινωνικός αυτοματισμός πυροδοτήθηκε ανάμεσα σε δυο νέες «τάξεις», εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, για να συγκαλύψει τις βαριές ευθύνες των διαχειριστών της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα. Οχυρώθηκαν βέβαια νομικά με το «ακαταδίωκτο» αλλά δεν εφησυχάζουν στην πιθανότητα μιας κοινωνικής έκρηξης, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι μια 24ωρη τουφεκιά όταν η βίαιη εργασιακή οπισθοχώρηση μας πάει 200 χρόνια πίσω.

Με όπλο τον αρχέγονο φόβο του θανάτου, ταξινομούν την κοινωνία σε δυο νέα στρατόπεδα, με επιφανειακές προς το παρόν αψιμαχίες, που ωστόσο βαθαίνουν.
Οι ανεμβολίαστοι κατατάσσονται, ανεξαρτήτως αιτιολογίας, σε μια κατηγορία, «ψεκασμένοι, συνωμοσιολόγοι, γραφικοί και ατρύπητοι», με μια πλειάδα κονδυλοφόρων να μηρυκάζουν την κυβερνητική επιχειρηματολογία, πασπαλισμένη με αριστεροφάνεια.

Κουβέντα για τον αποκλεισμό φαρμάκων που υπάρχουν και θεραπεύουν μόνο  τους εκλεκτούς θεού και ανθρώπων, ενώ θα είχαν σώσει τους περισσότερους από αυτούς που είναι ήδη στα κοιμητήρια και θα σήμαιναν, μαζί με μια οργανωμένη πρωτοβάθμια περίθαλψη, αποφόρτιση των νοσοκομείων.

Κουβέντα για το εμπάργκο σε  συγκεκριμένα εμβόλια, στη βάση  γεωστρατηγικής ταξινόμησης και άνωθεν εντολών.

Ούτε λέξη για την ανοσολογική μνήμη, που τσακίστηκε με τους πολύμηνους εγκλεισμούς και θα είναι ανοχύρωτη ακόμη και στην επόμενη απλή γρίπη.  
Τους είναι παντελώς αδιάφορη η απουσία κάθε επιδημιολογικής επιτήρησης, που εξοβελίζει τους ανθρώπους που δεν μπορούν να εμβολιαστούν λόγω αυτοάνοσου, αλλεργιών, χημειοθεραπειών κλπ, όπως και για το συντριπτικό ποσοστό του 40% των θετικών κρουσμάτων που νόσησαν ασυμπτωματικά και δεν πρέπει να εμβολιαστούν στην παρούσα φάση αλλά δεν καταγράφονται πουθενά και ούτε καν ανιχνεύονται.

Όσο για αυτούς που διατυπώνουν επιφύλαξη ή ακόμη περισσότερο, αμφισβήτηση, διαπομπεύονται και στήνονται σε μια «πυρά» δημόσιου  διασυρμού.

Η, δίχως λόγο, δημοσιοποίηση  μιας προσωπικής ιατρικής πράξης, του εμβολιασμού, σαρώνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είναι προς διερεύνηση τι κίνητρα έχει, αν όχι τη συμμόρφωση των "ψεκασμένων, προς το συμφέρον όλων μας και το κοινό καλό".

Σε λίγο καιρό είναι αμφίβολο αν θα υπάρχει σωματείο που να υπερασπίζεται τους ανεμβολίαστους που θα απολύονται ή αν θα διεγείρεται καν το ελάχιστο αίσθημα συμπαράστασης στον κοινωνικό περίγυρο, αφού ήδη διαταράσσονται διαπροσωπικές σχέσεις χρόνων στην απλή διατύπωση επιφύλαξης.

Ο φόβος είναι το μόνο κοινό χαρακτηριστικό των δύο «αντίπαλων στρατόπεδων» Κατανοητός και σεβαστός όταν μάλιστα εξαπολύεται ως βόμβα μεγατόνων, μέσα από τα βοθροκάναλα.

Ποιον εξυπηρετεί όμως σήμερα ο κρετινισμός μιας σύγκρουσης φόβων αν όχι αυτούς που την καλλιεργούν;

Στη Γερμανία, μετά το Ισραήλ, υπερψηφίστηκαν ήδη, από όλα τα κόμματα, τα προνόμια των εμβολιασμένων και η περιθωριοποίηση των ανεμβολίαστων, παραπέμποντας ιστορικά στο ναζιστικό  κώδικα της Νυρεμβέργης
Εδώ, στις 11 Μαρτίου 2020, πριν καν επιβληθεί το πρώτο lockdown, ψηφίστηκε ο ν. 4675/2020, που περιλαμβάνει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό.

Ποια διαίσθηση οδήγησε τον κυβερνητικό αχταρμά σε αυτή τη νομική ετοιμότητα,  καθώς χρειάζονται τουλάχιστον δυο ή τρεις μήνες για την προετοιμασία ενός νόμου; Και ψήφισαν εκ νέου και σε ανύποπτη στιγμή, την υποχρεωτικότητα όταν ήδη και σωστά, είναι δια νόμου υποχρεωτικά τα εμβόλια ιλαράς, ερυθράς, παρωτίτιδας, ηπατίτιδας πολιομυελίτιδας, διφθερίτιδας, κοκίτη, μηνιγγίτιδας  και πνευμονιόκοκκου.

Η άρρωστη πολυνομία που διέπει κάθε παρακμασμένη κρατική οντότητα δεν μπορεί να είναι η απάντηση, καθώς τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Ο νόμος αυτός δεν αποτέλεσε ποτέ ως τώρα θέμα στο δημόσιο διάλογο.

Ούτε οι ποινικές ευθύνες που εγείρονται από τη βίαιη καταπάτησή του.

Στο άρθρο 2, παρ. ε’, προβλέπει «αυξημένη φροντίδα για τις ασθένειες υψηλού επιπολασμού, όπως ο καρκίνος». Η εγκατάλειψη που βιώνουν καρκινοπαθείς και καρδιοπαθείς, μόνο με πρόγραμμα ευθανασίας, μπορεί να  συγκριθεί. Ματαίωση χημειοθεραπειών και ακτινοβολιών. ματαίωση προγραμματισμένων επεμβάσεων, ματαίωση προληπτικού ελέγχου εξέλιξης της αρρώστιας. Οι πρώτες σε θνησιμότητα ασθένειες εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους, οδηγώντας σε απόγνωση και θάνατο. Όποιος καρδιοπαθής ή καρκινοπαθής είχε κομπόδεμα ή πούλησε σπίτι, σ’ αυτή τη συγκυρία «της μιας νόσου», τα κατέθεσε στον κλινικάρχη με την προσδοκία της επιβίωσης. Όποιος δεν είχε το προβλεπόμενο αντίτιμο, ξέμεινε με τη δεκάρα για το βαρκάρη του Αχέροντα.

Περιττεύει κάθε αναφορά σε όλα τα υπόλοιπα άρθρα, που γράφτηκαν μόνο για να παραβιαστούν με κυνισμό, όπως το σχετικό με την ενίσχυση των δομών απεξάρτησης, τη διατροφική βελτίωση, τη σωματική ευεξία ή το άρθρο 3, παρ. 2 για πλήρη κοστολόγηση και σταδιακή αύξηση των δαπανών για τη δημόσια υγεία.

Έμεινε μόνο ο εμπαιγμός από τον προϋπολογισμό για το 2021 που, στην κορύφωση της πανδημίας, προβλέπει μείωση των δαπανών για τη δημόσια υγεία κατά 572 εκατομμύρια ευρώ, ένας πολλαπλά παραβιασμένος νόμος που σε άσχετο χρόνο μιλά για υποχρεωτικό εμβολιασμό κι ένα κοινωνικό σύνολο, με πολλή φτώχεια, πολλή καταστολή και πολλά πένθη, που τρώει τις σάρκες του.

Της Νίνας Γεωργιάδου

Δείτε κι άλλα κείμενα από τη Νίνα Γεωργιάδου:

• Ο μεγάλος βιασμός
• Click away, εμποράκο!
• Guernica και τα μυαλά στα κάγκελα
• Έχε το νου σου στο παιδί

7 μήνες. 7 ολόκληροι μήνες. Ήταν άραγε πολλοί ή λίγοι;
Ναι ξέρω, εγώ είμαι αυτή που σου έλεγα πως ο χρόνος είναι πάντα λίγος και δεν περιμένει κανέναν.

Πηγή εικόνας: weforum.org | Unsplash/Toa Heftiba

Έρχομαι αντιμέτωπη με τα δικά μου λόγια λοιπόν και σκέφτομαι πως ίσως τελικά 7 μήνες να ήταν αρκετοί για να σκεφτούμε με τι στ'αληθεια παλεύουμε μέσα μας.
Δε σου κρύβω πως όσο κι αν φοβόμουν ότι αυτό το "διάλειμμα" από τη ζωή θα μας φέρει αντιμέτωπους με τις πιο κρυμμένες φοβίες μας, την ίδια στιγμή βαθιά μέσα μου ήλπιζα πως θα βγούμε πιο αληθινοί και πιο ανθρώπινοι - αν μου επιτρέπεις- από όλο αυτό.

Και να'μαστε.

Σιγά σιγά μας μεγαλώνουν τις αλυσίδες, δίνοντας μας περισσότερη ζωή από αυτή που μας στέρησαν 7 μήνες τώρα.

Έχουμε πια τη δυνατότητα να σχετιστούμε και να μιλήσουμε με περισσότερους ανθρώπους.

Κι αν με ρωτάς δηλαδή μου περνάει παγερά αδιάφορο το να πιω έναν καφέ σε γυάλινο ποτήρι, μου δίνει όμως τεράστια χαρά το να μου πει δύο κουβέντες ο άνθρωπος που θα του σερβίρω αυτόν τον καφέ στο γυάλινο ποτήρι.
Και η αλήθεια είναι πως δύο εβδομάδες τώρα που είμαι σε αυτή τη σημαντική για μένα θέση άκουσα με πολλή προσοχή τους ανθρώπους που είχαν κάτι να μου πουν.

Και ξέρεις τι κατάλαβα;

Ότι κάνεις μας δεν είναι μόνος.

Όσο απλή κι αν είναι αυτή η πρόταση, φίλε, μα την αλήθεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω συνειδητοποιήσει στα 25 μου χρόνια.

Άκουσα ανθρώπους που πάλεψαν με τον εαυτό τους και άλλους που διέλυσαν το μέσα τους για να βρουν μια άκρη.

Άνθρωποι που τα βράδια που βρέθηκαν μόνοι φοβήθηκαν για το ποιοι στ'αλήθεια είναι κι άλλοι που αναρωτήθηκαν αν θα τα καταφέρουν.

Άκουσα λέξεις και έννοιες που μου θύμισαν πολλά.

Κατάθλιψη, νευρικός κλονισμός, κρίσεις πανικού, άγχος, φόβος, είναι μόνο λίγες από αυτές που έπεσαν στο τραπέζι.

Άλλοι ήταν νέοι, άλλοι μεγαλύτεροι, άλλοι γνωστοί και άλλοι παντελώς άγνωστοι.

Κι όμως όλοι είχαν κάτι κοινό. Την αλήθεια τους.

Την αλήθεια μας.

Για να μη σε κουράζω άλλο, ήθελα να σου πω πως τελικά δε ξέρουμε τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού του.

Πως δεν έχουμε ιδέα με τι παλεύει ο κάθε άνθρωπος που συναντάμε στη ζωή μας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι για κάτι αγωνιζόμαστε. Και τελικά ίσως γι'αυτο να είμαστε εδώ, για να παλέψουμε για τη ψυχή μας.

Κι αν με διαβάζει κάποιος από εσάς, να ξέρετε πως νιώθω τυχερή που σας άκουσα και πως μου δώσατε την ελπίδα που έψαχνα.

Ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω με καθαρή ψυχή.

Κι όπως έγραψε κάποτε ο τεράστιος Γιάννης Αγγελάκας: "Ο μεγαλύτερος μου φόβος, φοβάται μη και δεν τον φοβηθώ".

Οι φόβοι μας μπορεί να βγήκαν προς τα έξω, όμως εμείς είμαστε εδώ για να τους κοιτάξουμε στα μάτια.

Καλό αγώνα άνθρωποι, είστε υπέροχοι!

Δείτε επίσης:

Οι άνθρωποι με την καθαρή ψυχή  

Τι τσίρκο είναι τούτο;

Χρόνος ήταν και πέρασε

Της Κατερίνας Λεβαντή

Καθώς πολλαπλασιάζονται  οι καταγγελίες για βιασμούς, η έγκλειστη πανδημική μας κοινωνία βρήκε θέμα, εκτός από τη αγιότητα του Τσιόδρα και την brutal διαχείριση του Χαρδαλιά, για να περνά με μικρά επιφωνήματα απαρέσκειας τον πολύ και πολύ νωθρό χρόνο της έγκλειστης τηλεθέασης.

Ελαιογραφία του Γερμανού σουρρεαλιστή Siegfried Zademack

Μοιάζει σαν η ελληνική κοινωνία να αποτελείται μόνο από βιαστές και βιασμένους και στη μέση τηλεθεατές στο μεγάλο μπανιστήρι.

Κι ενώ το πανδημικό απόσπασμα κάθε μέρα εκτελεί ό,τι είχε απομείνει από την αστική δημοκρατία, την ελευθερία, την εργασιακή αξιοπρέπεια, τη μικρομεσαία επιχείρηση, τη δημόσια περιουσία, τη δημόσια υγεία, το δημόσιο σχολείο,  την κοινή λογική, εκείνο που απασχολεί όση φαιά ουσία δεν έκαψε η τηλεόραση και ο εγκλεισμός, είναι οι επώνυμοι ασυγκράτητοι της λαγνείας.

Και μέσα σ’ αυτή τη ‘βιασμολογία’, μέσα σε όλη αυτή την παρακμή που θυμίζει το Μεγάλο Φαγοπότι του Φερέρι,  δεν υπάρχει η παραμικρή νύξη, ίσως ούτε καν η υποψία για το μεγάλο βιασμό. 

Η ελληνική κοινωνία, οι γυναίκες, οι άντρες της, τα παιδιά και οι γέροι της, όλοι μας, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία είναι μια βιασμένη γυναίκα, με επανειλημμένους, σκληρούς και ατιμώρητους βιασμούς.

Κάθε μέρα και σε δημόσια θέα, ασελγούν πάνω μας οι διαχειριστές μιας ανάλγητης εξουσίας που εμείς τους παραδώσαμε.

Είναι τόση η διαστροφική μανία με την οποία  μεταχειρίζεται την ελληνική κοινωνία όλο το πλέγμα των εξουσιών, που το σώμα της έχει καταντήσει κουρέλι.

Μοιάζει να ‘ναι, σχεδόν πια μόνιμα, κακοποιημένη και ακινητοποιημένη σ’ ένα κρεβάτι και να περιμένει, με ανοιχτά  ποδιά τον επόμενο βιασμό γιατί, κρατώντας σφιχτά το μικροαστισμό της, κάθε τέσσερα χρόνια αφήνεται να πειστεί απ’ την υπόσχεση για ‘γάμο και αποκατάσταση’, μπροστά στο βωμό της κάλπης. Κι έτσι, ο ειδεχθής βιασμός νομιμοποιείται. Εξασφαλίζεται το άλλοθι της «συναίνεσης» που λένε και οι νομικάτζες στις δίκες των βιασμών.

Ειδικά η περίοδος της πανδημίας κατέγραψε τους πιο αποτρόπαιους ομαδικούς  βιασμούς - με παράλογους εγκλεισμούς, άγρια καταστολή και θανατολογία - στο σώμα μιας κοινωνίας βιασμένης πολλαπλά πριν, από χρεοκοπίες, κατασχέσεις, λουκέτα και αυτοκτονίες. 

Κοντεύουν πέντε αιώνες από τότε που ο Étienne de la Boétie έγραφε στο Εγχειρίδιο Περί Εθελοδουλείας,  "Εκείνος, που έτσι σας καταδυναστεύει, έχει μόνο δυο μάτια, δυο χέρια, μόνο ένα σώμα, τίποτα παραπάνω για να σας καταστρέψει, από την εξουσία που εσείς του απονείματε.
Πού βρήκε αρκετά μάτια για να σας κατασκοπεύει, εάν δεν του τα δώσατε οι ίδιοι; Πώς μπορεί να έχει τόσα πολλά χέρια για να σας χτυπά, εάν δεν τα δανείστηκε από σας; Τι θα μπορούσε να σας κάνει, εάν εσείς οι ίδιοι δεν συνεργούσατε με τον κλέφτη που σας ρημάζει, εάν δεν ήσασταν συνένοχοι με τον εγκληματία που σας σκοτώνει, εάν εσείς οι ίδιοι δεν προδίδατε τους εαυτούς σας;
Σπέρνετε τα χωράφια σας ώστε να μπορεί να τα ρημάζει. Ανατρέφετε τις κόρες σας ώστε να μπορεί να ικανοποιήσει τη λαγνεία του, μεγαλώνετε τα παιδιά σας προκειμένου να οδηγηθούν στις μάχες του, να πάνε στο σφαγείο, να γίνουν υπηρέτες της απληστίας του. Παραδίνετε τα κορμιά σας στη σκληρή εργασία προκειμένου να είναι σε θέση να ικανοποιεί τις απολαύσεις του. Τέτοιες ταπεινώσεις, που ούτε τα κτήνη του αγρού δεν θα υπέμεναν. Και όλα με την έγκρισή σας»

Διαβάστε επίσης:

• Έχε το νου σου στο παιδί
• Guernica και τα μυαλά στα κάγκελα
• Click away, εμποράκο!

Της Νίνας Γεωργιάδου

Έχετε σκεφτεί ποτέ να συγκρίνετε την κοινωνία που ζούμε με τη ζούγκλα; Βρίσκετε ομοιότητες ή διαφορές; Μη παει ο νους σας στην πυκνή βλάστηση και το καταπράσινο, παραφωρτομένο από δέντρα τοπίο. Μιλάμε για πιο σοβαρές και ουσιώδεις συγκρίσεις. Μιλάμε για τον χαμό και τις άγριες καταστάσεις που επικρατούν.

Πηγή εικόνας: wiz-art.ua

Ο Ισίδωρος Καρδερίνης γεννήθηκε στο Χαϊδάρι το 1967. Είναι μυθιστοριογράφος, ποιητής και αρθρογράφος. Έχει σπουδάσει οικονομικές επιστήμες και έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στην τουριστική οικονομία. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες, περιοδικά και sites σε όλο τον κόσμο. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά και έχουν δημοσιευθεί σε ποιητικές ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει εκδώσει οκτώ ποιητικά βιβλία και τρία μυθιστορήματα. Βιβλία του έχουν εκδοθεί στις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ιταλία και την Ισπανία.

Διαβάστε το ποιήμα του για τα Ίμια

Εκείνη τη θλιβερή, του Γενάρη, κατάμαυρη νυχτιά
Τρεις Έλληνες λεβέντες, στα Ίμια, στα νησιά μας
Δολοφονήθηκαν θρασύδειλα απ’ των Τούρκων τα πυρά
Και σπάραζαν οι ουρανοί κι έκλαιγε η καρδιά μας.
Βλαχάκος, Καραθανάσης, Γιαλοψός τα επίθετά τους
Κι απροσμέτρητο το γενναίο πατριωτικό ανάστημά τους
Αρνήθηκαν να προσνηωθούν σε φρεγάτα τουρκική
Καλύτερος ο θάνατος παρά ο χλευασμός και η ντροπή.
Το παράδειγμά τους ας φωλιάσει στις ψυχές μας
Κι ας γίνει άστρο φωτεινό στου Έθνους μας τον δρόμο
Ας λάμψει στα βουνά, στις θάλασσες και στις ακτές μας
Αιώνια γραμμένο στης Ιστορίας μας τον χρυσό τόμο.
Ήρωες αληθινοί που τους αξίζουν μόνο δάφνες κι ύμνοι
Αγάλματα, τιμές μα και πλήθος διάσπαρτα στεφάνια
Στου δικού μας Αιγαίου την πανέμορφη γαλάζια λίμνη
Που αναδίνει κραυγή ελληνική και περηφάνια.

Του Ισίδωρου Καρδερίνη

Facebook Twitter

Υπάρχει ένα και μόνο ένα μυστικό για να γίνετε ανθρωπομαγνήτης και να ελκύετε τους πάντες ακαταμάχητα.

Περί τίνος πρόκειται τότε?

Είναι κάτι αφοπλιστικά απλό, όπως όλα τα αυθεντικά πράγματα, αλλά μαγικό μέσα στην απλότητά του.

Εστιάστε πάνω σε κατι που σας εντυπωσίασε ή σας άρεσε σε κάποιον και αγαπήστε αυτό το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό του!

Επικεντρωθείτε σε αυτό, απολαύστε το, σκεφτείτε το όσο πιο συχνά μπορείτε, νοιώστε ευγνωμοσύνη για αυτό, επαινέστε τους συχνά για αυτό, πείτε και σε άλλους για αυτό, ακούστε, μιλήστε, γράψτε, τραγουδήστε, κάντε ό,τι τέλος πάντων σας αρέσει για αυτό το ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό του που τον κάνει μοναδικό στα μάτια σας.

Με λίγα λόγια, επικεντρώστε την αμέριστη προσοχή σας σε κάτι που σας αρέσει πάνω τους και σας τραβάει την προσοχή. Έστω και στιγμιαία, έστω και για λίγο, όσο διαρκεί μια φευγαλέα συνάντηση. Με άλλα λόγια, εστιάστε στην μοναδικότητά τους.

Κι αυτο φτάνει για να σας κάνει ανθρωπομαγνήτη; Αν φτάνει, λέει;; Και περισσεύει...
Λειτουργεί με όλους; Ωωω ναί!
Πάντα; Σχεδόν!

Κάποιοι μισούν τόσο τον εαυτό τους, που η αγάπη και το ενδιαφέρον τους προκαλούν κρίση πανικού...αυτούς έτσι κι αλλιώς δεν μπορείτε να τους βοηθήσετε.

Πιάνει ακόμη και με αγνώστους; Ακόμη και με άτομα που μόλις γνωρίσατε; Εννοείται! Ακόμη και με όσους δεν έχετε γνωρίσει ποτέ από κοντά, όπως επαφές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Αλλά θα πρέπει να το εννοείτε. Η προσποίηση και το δήθεν δεν πιάνουν. Να θυμάστε, κατ' ουσίαν, δίνετε στον άλλον μια συμπυκνωμένη εκδοση του τι σημαίνει "ερωτευομαι".
Ερωτεύομαι, σημαίνει, υμνώ την μοναδικότητα που έχει ο άλλος στα μάτια μου. Εσείς τώρα, θα κάνετε το ίδιο αλλά στην..συμπυκνωμένη του εκδοχή.
 
Δηλαδη, να επικεντρωθείτε σε κάτι απλό, κάτι που κάνει κάποιον μοναδικό στα μάτια σας. Θα πρέπει όμως να να σας αρέσει πραγματικά αυτό το ιδιαίτερο φυσικό ή ψυχικό χαρακτηριστικό, ή οτιδήποτε άλλο είναι αυτό, που κάνει αυτό το άτομο μοναδικό.

Δεν αρκεί το χλιαρό και με μισή καρδιά "ενδιαφέρον" σας.
Κι αν δοκιμάσετε την κολακεία, που κρύβει πάντα ψεύτικο ενδιαφέρον, ο άλλος θα το νοιώσει υποσυνείδητα και θα "κουμπωθεί".

Είναι πολύ απλό: Εστιάστε σε κάτι που σας άρεσε ή σας εντυπωσίασε ειλικρινά σε κάποιον, κι όλα τα άλλα θα γίνουν από μόνα τους.

Ο συνάνθρωπός σας θα νοιώσει σε ενεργειακό και ασυνείδητο επίπεδο το ενδιαφέρον σας.  Θα το νοιώσει και θα νοιώσει μοναδικός. Πράγμα που σε μια κοινωνία που μας θέλει καλοκουρδισμένα πιόνια, είναι ό,τι πιο όμορφο, αγνό και αληθινό μπορείτε να χαρίσετε σε κάποιον. Και οι αποδέκτες του δώρου σας θα νοιώσουν, φυσικά κι αβίαστα, ευγνωμοσύνη γι'αυτό σας το δώρο, της προσοχής στην μοναδικότητά τους. Θα σας θεωρήσουν, χωρίς καν να ξέρουν το γιατί, ένα πολύ ενδιαφέρον άτομο. Ισως και να σας αγαπήσουν κιόλας αν η αλληλεπίδρασή σας έχει διάρκεια.


Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Γιατί το να αγαπάς κάτι σε κάποιον τους κάνει σαν εσένα; Να αναζητήσουν τη συντροφιά σου, να σε αγαπήσουν και αυτοί;

Απλώς επειδή η αγάπη γεννάει αγάπη.
Το ενδιαφέρον γεννά ενδιαφέρον.
Η προσοχή σας γεννά την προσοχή του άλλου.
Αν θέλετε να λάβετε, θα πρέπει πρώτα να δώσετε και να δώσετε εν αφθονεία.

Γιατί όμως να εστιάσετε σε μόνο ένα πράγμα πάνω τους και όχι σε περισσότερα; Δεν είναι καλύτερα σε περισσότερα;

Φυσικά και είναι. Αλλά ειναι πιο εύκολο να εστιάσετε σε ενα πράγμα πρώτα και μετά θα αρχίσετε σταδιακά να βρίσκετε και άλλα,  πιο συναρπαστικά, πιό όμορφα χαρακτηριστικά που θα αγαπήσετε πάνω τους. Και θα αρχίσουν υποσυνείδητα να κάνουν κι αυτοί το ίδιο με εσάς.

Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσοι άνθρωποι περνούν από τη ζωή μας κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο;
Σκεφτείτε όλες τις γνωριμίες σας. Οι περισσότεοι από αυτούς είναι αδιάφοροι για εσάς. Ακόμα χειρότερα, μπορεί να νοιώθετε μια απροσδιόριστη αντιπάθεια για μερικούς από αυτούς και δεν εννοώ καν αυτούς που δεν χωνεύτε ή που αντιπαθείτε. Αλλά τα χλιαρά ή αρνητικά συναισθήματα δημιουργούν χλιαρές και αρνητικές αντιδράσεις. Επομένως, θα πρέπει να ξεκινήσετε με ένα πράγμα που αγαπάτε απολύτως σε ένα άτομο και να δουλέψετε με αυτο!

Ένα πράγμα που σας αρέσει είναι εύκολο να το βρείτε. Δεν είναι σκληρή δουλειά, γιατί ο καθένας έχει τουλάχιστον ένα χαρακτηριστικό που σίγουρα σας αρέσει. Έτσι εστιάστε σε αυτό, είτε είναι σωματικό, ψυχικό, συναισθηματικό, πνευματικό ή οτιδήποτε άλλο και περιμένετε περισσότερα στην επιφάνεια.

Νομίζετε ότι υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους δεν μπορείτε να βρείτε τίποτα να σας αρέσει πάνω τους;
Κοιτάξτε ξανά. Κοιτάξτε καλύτερα. Κοιτάξτε προσεκτικότερα.

Μερικές φορές απλά δεν θέλουμε να βρούμε πράγματα που να μας αρέσουν σε κάποιον.
Γιατί; Επειδή υπάρχει ένα κάτι που δεν μας αρέσει πάνω τους και δεν μπορούμε να δούμε τίποτα άλλο πέρα απο αυτο...

Κι εγώ σας λέω, ξεχάστε αυτά που δε "χωνεύετε" σε κάποιον, ξεχάστε το πράγμα ή τα πράγματα που δεν σας αρέσουν. Βρείτε και επικεντρωθείτε σε ένα καλό του στοιχείο. Κάντε το αυτό για όσο χρειάζεται και σταδιακά θα αρχίσετε να βρίσκετε περισσότερα που θα σας αρέσουν, μέχρι να αρχίσουν να σβήνουν ως δια μαγείας όλα τα αρνητικά συναισθήματα που τρέφετε για αυτούς.

Ακόμη και ερωτικές σχέσεις που έχουν χάσει τη μαγεία τους εχουν σωθεί ετσι.

Δοκιμάστε το με όλους, έστω με κάποιους. Δοκιμάστε το για μια εβδομάδα. Όχι, δοκιμάστε το για μια και μόνο ημέρα.

Θα συνειδητοποιήσετε δύο πράγματα:

• Είναι πολύ πιο δύσκολο από ό,τι νομίζετε
  

Επειδή οι αρνητικές σκέψεις έρχονται πιο εύκολα στο μυαλό μας απ' ότι οι θετικές. Η αρνητική σκέψη είναι ζιζάνιο, δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια για να ριζώσει, η θετική σκέψη από την άλλη είναι σπάνιο λουλούδι που χρειάζεται προσπάθεια και ιδρώτα για να ανθήσει.

• Οι αντιδρασεις που θα λάβετε θα είναι μαγικές.

Επειδή η αγάπη γεννά πάντα αγάπη!

Και αν θέλετε να εμβαθύνετε περισσότερο στην τέχνη της γοητείας και το επιτρέπουν τα αγγλικά σας, διαβάστε το ebook Charisma

Της Ειρήνης Χαρίτου

Ένας χρόνος που φεύγει και μας άφησε πολλά στο πέρασμα του. Μας έμαθε ακόμα περισσότερα και μας θύμισε πως όσο δύσκολη κι αν είναι η ζωή, εμείς είμαστε ακόμα εδώ κι αυτό δεν είναι λίγο.

Τι τσίρκο είναι τούτο;

 
Της Κατερίνας Λεβαντή

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα ζει... Εδώ κι εκεί… ανάμεσά μας… παντού…

Στο διπλανό μας διαμέρισμα, στην επόμενη γωνία, στο παραπέρα στενό, κάποιος άνθρωπος υποφέρει, περνά δύσκολα, πεθαίνει από την πείνα. Κι όμως δεν είναι πια παραμύθι… είναι η ίδια μας η ζωή. Σκληρή και απάνθρωπη. Δεκάδες συμπολίτες μας, στη σύγχρονη εξευρωπαϊσμένη και πολιτισμένη κοινωνία που ζούμε, περνούν πολύ δύσκολες στιγμές. Κι όχι γιατί δεν τους φτάνουν τα χρήματα που βγάζουν για να πάνε διακοπές. Αλλά γιατί δεν φτάνουν ούτε καν να θρέψουν τα παιδιά τους ή και τους ίδιους τους τους εαυτούς. Άστεγοι, εξαθλιωμένοι, πεινασμένοι, αναζητούν ανάμεσα στα σκουπίδια τα απομεινάρια των γευμάτων των συμπολιτών τους, καταπατώντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας που τους έχει απομείνει. Και δεν είναι ζητιάνοι, δεν έμαθαν να ζουν έτσι. Είναι το ένστικτο της επιβίωσης που τους παρακινεί και τους οδηγεί ανάμεσα σε κάδους σκουπιδιών και παραπεταμένα χαρτόκουτα. Είναι η ανάγκη τους να φάνε κάτι, να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους. Ζουν μέσα στο κρύο, κοιμούνται στις εισόδους πολυκατοικιών ή στην καλύτερη σε ετοιμόρροπα χαμόσπιτα, κάτω από άθλιες συνθήκες, χωρίς να ξέρουν αν θα ξημερώσει γι’ αυτούς καινούρια μέρα. Κι όχι, δεν είναι μακριά σου… δεν είναι ένας ανάμεσα σε χιλιάδες… είναι δεκάδες και αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Είναι πολλά τα κοριτσάκια με τα σπίρτα που περιμένουν κάποιον περαστικό να αγοράσει ένα κουτάκι για να μπορούν να ελπίζουν πως θα επιζήσουν και σήμερα. Έφτασε Δεκέμβρης … σε λίγες μέρες έχουμε Χριστούγεννα. Οι διαβάτες στους δρόμους περνούν σκυφτοί και βιαστικοί, κουκουλωμένοι με τα ζεστά πανωφόρια τους, κατεβάζοντας τα μάλλινα καπέλα ως τ’ αυτιά, κρατώντας στα χέρια τους τις πρώτες αγορές των γιορτών. Κι εκεί, στη γωνία, μέσα στο κρύο, στέκει ένα φτωχό κοριτσάκι, με φθαρμένα ρούχα που πουλά την πραμάτειά του.

Μα δεν το βλέπεις; Να κι άλλο ένα λίγο πιο κάτω… κι άλλο…κι άλλο… Ένα κουτάκι σπίρτα να ανάψεις τη φωτιά σου, ενα κουτάκι σπίρτα για να ζεσταθείς, ένα μόνο… Μα πώς είναι δυνατόν να μην τα βλέπεις; Φταίει που πάγωσε η ψυχή σου…   

Της Νικολέττας Γ. Καρυτσιώτη

Αγαπημένο μου, χωρίς ιδιαίτερο πρόλογο σου γράφω σήμερα. Είναι βλέπεις η πρώτη φορά που δεν θέλω να σου μιλήσω για όλα εκείνα τα όμορφα και τις χαρές της ζωής.

Πηγή εικόνας: pexels.com

Απόψε σου γράφω για τον κόσμο. Τον κόσμο που δεν είναι σαν εμάς. Και μιας που συνηθίζουμε να ρωτάς εσύ και να απανταώ εγώ, λέω αυτή τη φορά έτσι για αλλαγή να κάνω εγώ μερικές ερωτήσεις.

Πες μου, σε παρακαλώ, τι έχουν πάθει; Γιατί έχουν γίνει έτσι οι άνθρωποι;
Ξέρεις θλίβομαι...Θλίβομαι πολύ με το πόσο ανύπαρκτες λέξεις είναι η καλοσύνη και η ευγένεια στις μέρες μας.
Με το πόσο άγνωστες έχουν καταντήσει έννοιες όπως ειλικρίνεια και μπέσα.
- Αχ η μπέσα..Πόσο αγαπημένη μου λέξη! Και πόσο αμαυρισμένη.
Άκουσα ανθρώπους να μιλάνε γι'αυτήν σα να την είχαν απο πάντα, σα να ήταν το πιο ιερό τους!
- Και..μπέσα! Την αμαύρισαν. Όλοι τους.

Είδα κι άλλους να καταδικάζουν τη ψευτιά της εποχής μας, να κρίνουν και να χλευάζουν τη γενιά μας (τη γενιά τους) που είναι -έλεγαν- βουτηγμένη στα σκατά και όταν ήρθε η ώρα να βγούν με καθάρια ψυχή, έκαναν πίσω και έγιναν όσα οι ίδιοι έκριναν.

Δε σου αναφέρομαι συχνά στη ζωή μου, μα για λίγο θα το κάνω.
Πέρασαν -ξέρεις- λογιών λογιών άνθρωποι απο την πόρτα μου.
Την είχα πάντα ανοιχτή, ήταν ανέκαθεν χαρά μου να συναντάω ψυχές και να ξαποσταίνουμε παρέα.
Κάποιοι είναι ακόμα εδώ, έγιναν οι άνθρωποί μου και θα τους ευχαριστώ αιώνια.
Κάποιοι άλλοι έμειναν για λίγο, κάναμε τον κύκλο μας και έφυγαν ξανά για να χαράξουν άλλους δρόμους. Γνώρισα όμως και τους άλλους.
Εκείνους που όσο ήταν εκεί στέκονταν επίμονα μπροστά απο την πόρτα μου για να την μπλοκάρουν.
Εκείνους που μόνη τους έγνοια ήταν να ικανοποιήσουν το εγώ τους, να νιώσουν για λίγο να γεμίζει η ψυχή τους, ώσπου να χτυπήσουν την επόμενη πόρτα τους.

Δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί τους, καμία πικρία δεν μου άφησαν φεύγοντας.
Τους συγχωρούσα μέσα μου κάθε βράδυ ώστε να κοιμάμαι ήσυχη.
Ήρθα όμως στο σήμερα και είδα με τα ίδια μου τα μάτια πως ο κόσμος έξω, είναι όλοι αυτοί.

Αυτοί οι σκάρτοι άνθρωποι, που ποτέ τους δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τι συμβαίνει έξω απο το δικό τους σώμα. Εκείνοι που φεύγοντας έλεγαν το ίδιο ποίημα, εντυπωσιάζονταν με την καλοσύνη που υπάρχει τελικά και με τις πράξεις τους με έπειθαν πως είμαι πολύ μικρή για να έρθω αντιμέτωπη με το "μεγαλείο" αυτού του κόσμου.

Μα πια καταλαβαίνω πως δεν άξιζε τον κόπο. Το μεγαλείο αυτού του κόσμου είναι εν τέλει οι πρώτοι ρόλοι που εγώ έδωσα σε κομπάρσους. Δικό μου πρόβλημα -θα μου πείς- και αναλαμβάνω την ευθύνη.

Άκουσα πολλούς απο αυτούς, άντρες και γυναίκες, να δηλώνουν "παντελονάτοι".
Στην αρχή γελούσα χαριτωμένα με αυτή τη λέξη, ξέρεις όμως πλέον -λυπάμαι- μα μου προκαλεί αηδία.
Για ποιόν αστείο λόγο υπάρχει αυτή η λέξη;
Για ποιά καρδιά αναπνέουν αυτοί οι άνθρωποι;
Για ποιά ντομπροσύνη μας μιλάνε;
Γιατί τα λόγια τους δεν συνάδουν ποτέ με τις πράξεις τους;
Γιατί επιτέλους δεν βγαίνει κάποιος απο αυτούς να μας πει τι τον σημάδεψε τόσο, που έγινε μαριονέτα αυτού του ψεύτικου κόσμου;

Οχι, ούτε κι εγώ είμαι η καλύτερη, τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω.
Αν ένα πράγμα όμως μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι πως όσο βαθιά κι αν βούτηξα στον βόθρο της ζωής μου, βγήκα καθαρή. Κι αν την παραμικρή υποψία είχα πως πλήγωσα κάποιον ζήτησα συγνώμη μέσα από την καρδιά μου.
Και την αλήθεια μου την έδωσα απλόχερα γιατί μόνο αυτή μου είχε απομείνει.

Για το τέλος, εσύ φιλαράκι μου να κρατήσεις την ψυχή σου καθαρή κι ευλογημένη.
Όσο κι αν προσπάθησαν να σε πείσουν πως δεν είναι τόσο σημαντικό το μέσα σου,
να ξέρεις πως οι άνθρωποι που χρειάζεσαι στην ζωή σου είναι εκείνοι που βλέπουν το πόσο υπέροχος είσαι και προσπαθούν να σε κρατήσουν.
Όχι αυτοί που φεύγουν ακριβώς επειδή είσαι "πολύ υπέροχος" για τα μέτρα τους.

Κι αν κατά τύχη κάποιος απο τους "εκείνους" διαβάζει αυτό το κείμενο, ας έρθει να μου απαντήσει ειλικρινά: <<Τι τσίρκο είναι τούτο;>>

Δείτε επίσης: Οι άνθρωποι με την καθαρή ψυχή

Της Κατερίνας Λεβαντή

Και ‘ο πωλών τοις μετρητοίς’ και ‘ο πωλών επί πιστώσει’, αδειάστε μας τη γωνιά μ’ ένα κλικ, ένα πετάρισμα των ματιών.

Είναι η απελπισία στο μάτι της Μαρίκας, που ζούσε ανοίγοντας χυλοπίτες και τραχανά και τα συσκεύαζε όμορφα  σε πάνινα σακουλάκια.

Και δεν θα υπάρχει κανένας Άρθουρ Μίλλερ να μιλήσει για το θάνατο του εμποράκου, γιατί διαψεύστηκαν τα όνειρά του και πώς δούλεψαν οι μυλόπετρες του άγριου καπιταλισμού, που τον έκαναν αλεύρι. 

Της Νίνας Γεωργιάδου

Υπάρχει φόβος σε πολλές από τις καθημερινές σου πράξεις, σε πολλές από τις καθημερινές σου σκέψεις. Φοβάσαι για το μέλλον, φοβάσαι για αυτά που θα συμβούν, για αυτά που ίσως συμβούν, για αυτά που δεν θα συμβούν. Τελικά, φοβάσαι για τα πάντα. Αυτό το αίσθημα φόβου σε γεμίζει και μετά σε αδειάζει, αυτό το αίσθημα σε ακινητοποιεί. Φοβάσαι να μιλήσεις, φοβάσαι να μη μιλήσεις. Αυτά που θα πεις μπορεί να επηρεάσουν τη ζωή σου με τρόπο που δε θα μπορέσεις να ελέγξεις και φοβάσαι να χάσεις τον έλεγχο. Φοβάσαι να σκεφτείς ή φοβάσαι να μη σκεφτείς, γιατί θα σκεφτεί κάποιος άλλος. Τελικά, φοβάσαι τις σκέψεις σου και αδρανοποιείσαι, συγχύζεσαι, μπερδεύεσαι. 

Γιατί φοβάσαι; Ποιοι λόγοι σε έκαναν να μάθεις να φοβάσαι; Γιατί το να φοβόμαστε πιστεύω ότι το μαθαίνουμε. Γιατί χρόνο με τον χρόνο υπάρχουν ολοένα και περισσότερα πράγματα που σε κάνουν να φοβάσαι; Φοβάσαι τον χρόνο που περνάει, νιώθεις νικημένος απέναντι στον χρόνο. Φοβάσαι ότι δεν έχεις αρκετό χρόνο να πεις αυτά που θέλεις, να κάνεις αυτά που θέλεις, να ζήσεις αυτά που θέλεις. Υπάρχει μια επιθυμία μέσα σου να κάνεις πράγματα, πράγματα για σένα, πράγματα που τα σκέφτεσαι συχνά, πράγματα που σε κάνουν να επιστρέφεις στα θέλω σου, γιατί είναι κάτι που σου αρέσει να κάνεις, να επιστρέφεις στα θέλω σου, όπως επιστρέφεις στις σελίδες ενός βιβλίου που σου γοήτευσε τη σκέψη και τη φαντασία. 

Τι είναι αυτό που πραγματικά φοβάσαι; Ξεκινάς από μικρός. Αρχίζεις να φοβάσαι αυτά που σου λένε οι άλλοι να φοβάσαι. Αυτά ίσως είναι πράγματα φανταστικά, όπως ο κακός ο κύριος που θα έρθει αν δε φας όλο σου το φαγητό, ή το κακό τέρας που θα έρθει αν δεν κοιμηθείς. Μικροί φόβοι και ασήμαντοι, θα έλεγε κανείς. Όμως, είναι η αρχή για να αρχίσουμε μέσα μας να νιώθουμε φόβο, να νιώθουμε ότι κάποιες καταστάσεις έξω από εμάς μπορούν να μας ελέγξουν, αν δεν κάνουμε κάτι. Αρχίζουμε να φοβόμαστε ότι θα μας συμβεί κάτι κακό. Από τη στιγμή που νιώσουμε κάτι τέτοιο, είναι δύσκολο μετά να αποβάλουμε το αίσθημα του φόβου. Εχει βρει μια γωνία μέσα μας και ζει και περιμένει. Μεγαλώνοντας συνεχίζουμε να τρέφουμε αυτό το αίσθημα, καθώς βιώνουμε δύσκολες καταστάσεις. Στο σπίτι μπορεί να βλέπουμε τους γονείς να καυγαδίζουν και αυτό σε χρόνο άμεσο διογκώνει μέσα μας τον φόβο. Δε μας αρέσει αυτή η κατάσταση, όμως περνάει μέσα στο υποσυνείδητο σαν κάτι που συμβαίνει και, άθελά μας, μαθαίνουμε να αντιδρούμε έτσι και στο περιβάλλον μας εκτός σπιτιού. Βρισκόμαστε σε διαρκές κλίμα φόβου και η άμυνά μας πλέον γίνεται  η μετάδοση φόβου στους άλλους.

Ετσι περνούμε στο περιβάλλον του σχολείου, του πανεπιστημίου, της δουλειάς. Εδώ  πλέον συνυπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικά βιώματα και φοβίες. Αυτό που θα συμβεί αναγκαστικά είναι σε κάποια χρονική στιγμή οι φόβοι μας να βγουν προς τα έξω, σε ποικίλες μορφές. Γενικά, οι φόβοι μας εκδηλώνονται με δύο τρόπους, είτε με το να προκαλούμε τον φόβο σε άλλους, πιο αδύναμους , είτε με το να μην αντιδρούμε, γιατί ο φόβος μας έχει αδρανοποιήσει. Είναι δύο μηχανισμοί άμυνας. Στην πρώτη περίπτωση προσπαθούμε να αισθανθούμε και να συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη μας μέσα από την επιβολή σε κάποιον άλλο, όπως έχουμε μάθει να δεχόμαστε την επιβολή κάποιου άλλου στη ζωή μας, παραδείγματος χάριν κάποιου γονέα ή κάποιου μεγαλύτερου. Στη δεύτερη περίπτωση δεν έχουμε τη δύναμη να αντιδράσουμε, είτε γιατί δεν ξέρουμε πώς να το κάνουμε είτε γιατί δε θέλουμε να εμπλακούμε σε νέο κύκλο καυγάδων, καθώς μας αρκούν αυτοί που έχουμε στο σπίτι.

Με τον καιρό τα συναισθήματα ωριμάζουν και παγιώνονται και οι φόβοι μας αλλάζουν μορφή εκδήλωσης. Όλα τα χρόνια που υπήρχε ο φόβος μέσα μας, μας έχουν δημιουργηθεί απωθημένα, τα οποία αρχίζουν να βγαίνουν σε καταπιεσμένες και αλλόκοτες συμπεριφορές. Εχουμε προβλήματα ουσιαστικής συναναστροφής με τους γύρω μας, γιατί φοβόμαστε το τι θα πουν, το πώς θα αντιδράσουν, το αν θα μας σχολιάσουν. Ακόμη και όταν παύουμε να ασχολούμαστε με το τι θα πουν οι άλλοι, είναι μια μορφή αντίδρασης που προέρχεται πάλι από τον φόβο να αντιμετωπίζουμε τα κοινωνικά σχόλια.

Τέλος, αυτό που θέλω να μείνει ως κατακλείδα για το θέμα του φόβου είναι το θέμα της παιδείας. Η παιδεία είναι η λυδία λίθος για τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Με την παιδεία που παίρνουμε και που επιλέγουμε να πάρουμε, μπορούμε να νικήσουμε τον φόβο μας για πολλά πράγματα. Με την παιδεία μας θα αντιδράσουμε απέναντι σε συμπεριφορές και καταστάσεις που προκαλούν τον φόβο. Με την παιδεία θα απελευθερώσουμε την σκέψη μας από τους δαίμονες που μεγάλωσαν μέσα μας. Χρειάζεται προσπάθεια και θέληση. Θα παραθέσω τα λόγια του Μίλαν Κούντερα, ο οποίος έγραψε για τον φόβο: ”Η πηγή του φόβου βρίσκεται στο μέλλον και όποιος απελευθερώνεται από το μέλλον δεν έχει τίποτε να φοβηθεί”. Ως τελευταία πρόταση, θα ήθελαν να προσθέσω τα λόγια του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος έχει γράψει “Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος”.

Θωμάς Καραγκιοζόπουλος | Πηγή

Κεφάλια, πόδια, μάτια και τα μυαλά στα κάγκελα. Ανθρώπινα μέλη, σπαρμένα εδώ κι εκεί. Ένα παζλ με όλα τα κομμάτια αταίριαστα. Κανένα νόημα και καμιά λογική συνοχή.

- Ο συνταξιούχος στα Κρέστενα κλαίει με μια μάσκα κάτω από τη μύτη, θόλωσαν τα μάτια του, δεν έβλεπε, δεν μπορούσε να πάρει αέρα, η σύνταξή, 70 ευρώ πάνω απ’ το πρόστιμο.
Το όργανο ασυγκίνητο. Για την καλή υγεία όλων μας. Μπορεί  και για το ποσοστό απ’ τα πρόστιμα. Οι προστάτες πάντα δουλεύουν με ποσοστά.  
Κομμένα κεφάλια που ουρλιάζουν. Εδώ με μπαμπακένια μαλλιά.

Απ’ όλα έχει η Γκουέρνικα 

-  Ο πατέρας του μαθητή στη Ροδόπη ικετεύει τον υπάλληλο να μην κόψει το ρεύμα για μια ώρα ακόμη, ώσπου να τελειώσει το παιδί το μάθημα, τον εξευτελισμό δηλαδή μαθητών, δασκάλων και γνώσης μπροστά σε μια οθόνη. Σαν την τελευταία επιθυμία πριν την ηλεκτρική καρέκλα. Μια ώρα. Αυτα στην ακριτική και παγωμένη Ροδόπη. Θα ξαναγίνει μέρος του λόγου σε νέα θερμά επεισόδια. Τώρα, μόνο ένα μάτι στα σκοτεινά, με καμμένο λαμπτήρα, που δε βλέπει πια τίποτα. Και μια λάμπα κηροζίνης.

Κι αυτό το έχει η Γκουέρνικα

- Η μάνα με τα δυο της παιδιά, στο Ρέθυμνο έξω απ’ το σούπερ μάρκετ. Ζητιανιά δωρεά wifi. Για να κάνουν τα παιδιά των δυο άνεργων γονιών, ό,τι και το παιδί στη Ροδόπη. Τον εξευτελισμό δηλαδή, μαθητών, δασκάλων και γνώσης, σ’ ένα κατώφλι, μέσα στο κρύο, με ένα κινητό. Είναι το κομμένο χέρι που ικετεύει.

Κι αυτό το έχει η Γκουέρνικα. 

Ο πίνακας έχει κι άλλα κομμένα κεφάλια, ουρές αλόγων, αποκόμματα εφημερίδων με κακά μαντάτα και κατασκευασμένες ειδήσεις. 

Στη Θεσσαλονίκη, εκτός από happy travelling με τσουρέκια, βροχή τα πρόστιμα σε άστεγους γιατί δεν έχουν νομιμοποιητικό της ‘μετακίνησης’ δηλαδή της εγκατάστασης στους δρόμους.

Στις Σέρρες γίνεται κατάσχεση του μισθού των 450 ευρώ για φορολογικές εκκρεμότητες. Η οικογένεια δεν έχει άλλα εισοδήματα αλλά  και η εφορία δεν μπορεί να στερείται τα δικά της.

Πρέπει να βγούν τα καινούργια 150 μύρια στην Aegean.

Ο πρόεδρος του ΕΟΔΥ, στήνει ιδιωτικό μαγαζί καταγραφής των κρουσμάτων, των νεκρών, των κομμένων κεφαλών. Αυτό δεν είναι πανδημία. Είναι ακήρυχτος πόλεμος. 

Της Νίνας Γεωργιάδου