7 μήνες. 7 ολόκληροι μήνες. Ήταν άραγε πολλοί ή λίγοι;
Ναι ξέρω, εγώ είμαι αυτή που σου έλεγα πως ο χρόνος είναι πάντα λίγος και δεν περιμένει κανέναν.
Πηγή εικόνας: weforum.org | Unsplash/Toa Heftiba
Έρχομαι αντιμέτωπη με τα δικά μου λόγια λοιπόν και σκέφτομαι πως ίσως τελικά 7 μήνες να ήταν αρκετοί για να σκεφτούμε με τι στ'αληθεια παλεύουμε μέσα μας.
Δε σου κρύβω πως όσο κι αν φοβόμουν ότι αυτό το "διάλειμμα" από τη ζωή θα μας φέρει αντιμέτωπους με τις πιο κρυμμένες φοβίες μας, την ίδια στιγμή βαθιά μέσα μου ήλπιζα πως θα βγούμε πιο αληθινοί και πιο ανθρώπινοι - αν μου επιτρέπεις- από όλο αυτό.
Και να'μαστε.
Σιγά σιγά μας μεγαλώνουν τις αλυσίδες, δίνοντας μας περισσότερη ζωή από αυτή που μας στέρησαν 7 μήνες τώρα.
Έχουμε πια τη δυνατότητα να σχετιστούμε και να μιλήσουμε με περισσότερους ανθρώπους.
Κι αν με ρωτάς δηλαδή μου περνάει παγερά αδιάφορο το να πιω έναν καφέ σε γυάλινο ποτήρι, μου δίνει όμως τεράστια χαρά το να μου πει δύο κουβέντες ο άνθρωπος που θα του σερβίρω αυτόν τον καφέ στο γυάλινο ποτήρι.
Και η αλήθεια είναι πως δύο εβδομάδες τώρα που είμαι σε αυτή τη σημαντική για μένα θέση άκουσα με πολλή προσοχή τους ανθρώπους που είχαν κάτι να μου πουν.
Και ξέρεις τι κατάλαβα;
Ότι κάνεις μας δεν είναι μόνος.
Όσο απλή κι αν είναι αυτή η πρόταση, φίλε, μα την αλήθεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω συνειδητοποιήσει στα 25 μου χρόνια.
Άκουσα ανθρώπους που πάλεψαν με τον εαυτό τους και άλλους που διέλυσαν το μέσα τους για να βρουν μια άκρη.
Άνθρωποι που τα βράδια που βρέθηκαν μόνοι φοβήθηκαν για το ποιοι στ'αλήθεια είναι κι άλλοι που αναρωτήθηκαν αν θα τα καταφέρουν.
Άκουσα λέξεις και έννοιες που μου θύμισαν πολλά.
Κατάθλιψη, νευρικός κλονισμός, κρίσεις πανικού, άγχος, φόβος, είναι μόνο λίγες από αυτές που έπεσαν στο τραπέζι.
Άλλοι ήταν νέοι, άλλοι μεγαλύτεροι, άλλοι γνωστοί και άλλοι παντελώς άγνωστοι.
Κι όμως όλοι είχαν κάτι κοινό. Την αλήθεια τους.
Την αλήθεια μας.
Για να μη σε κουράζω άλλο, ήθελα να σου πω πως τελικά δε ξέρουμε τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού του.
Πως δεν έχουμε ιδέα με τι παλεύει ο κάθε άνθρωπος που συναντάμε στη ζωή μας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι για κάτι αγωνιζόμαστε. Και τελικά ίσως γι'αυτο να είμαστε εδώ, για να παλέψουμε για τη ψυχή μας.
Κι αν με διαβάζει κάποιος από εσάς, να ξέρετε πως νιώθω τυχερή που σας άκουσα και πως μου δώσατε την ελπίδα που έψαχνα.
Ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω με καθαρή ψυχή.
Κι όπως έγραψε κάποτε ο τεράστιος Γιάννης Αγγελάκας: "Ο μεγαλύτερος μου φόβος, φοβάται μη και δεν τον φοβηθώ".
Οι φόβοι μας μπορεί να βγήκαν προς τα έξω, όμως εμείς είμαστε εδώ για να τους κοιτάξουμε στα μάτια.
Καλό αγώνα άνθρωποι, είστε υπέροχοι!
Δείτε επίσης:
Οι άνθρωποι με την καθαρή ψυχή