Αγαπημένο μου, χωρίς ιδιαίτερο πρόλογο σου γράφω σήμερα. Είναι βλέπεις η πρώτη φορά που δεν θέλω να σου μιλήσω για όλα εκείνα τα όμορφα και τις χαρές της ζωής.
 |
| Πηγή εικόνας: pexels.com |
Απόψε
σου γράφω για τον κόσμο. Τον κόσμο που δεν είναι σαν εμάς. Και μιας που
συνηθίζουμε να ρωτάς εσύ και να απανταώ εγώ, λέω αυτή τη φορά έτσι για
αλλαγή να κάνω εγώ μερικές ερωτήσεις.
Πες μου, σε παρακαλώ, τι έχουν πάθει; Γιατί έχουν γίνει έτσι οι άνθρωποι;
Ξέρεις θλίβομαι...Θλίβομαι πολύ με το πόσο ανύπαρκτες λέξεις είναι η καλοσύνη και η ευγένεια στις μέρες μας.
Με το πόσο άγνωστες έχουν καταντήσει έννοιες όπως ειλικρίνεια και μπέσα.
- Αχ η μπέσα..Πόσο αγαπημένη μου λέξη! Και πόσο αμαυρισμένη.
Άκουσα ανθρώπους να μιλάνε γι'αυτήν σα να την είχαν απο πάντα, σα να ήταν το πιο ιερό τους!
- Και..μπέσα! Την αμαύρισαν. Όλοι τους.
Είδα
κι άλλους να καταδικάζουν τη ψευτιά της εποχής μας, να κρίνουν και να
χλευάζουν τη γενιά μας (τη γενιά τους) που είναι -έλεγαν- βουτηγμένη στα
σκατά και όταν ήρθε η ώρα να βγούν με καθάρια ψυχή, έκαναν πίσω και
έγιναν όσα οι ίδιοι έκριναν.
Δε σου αναφέρομαι συχνά στη ζωή μου, μα για λίγο θα το κάνω.
Πέρασαν -ξέρεις- λογιών λογιών άνθρωποι απο την πόρτα μου.
Την είχα πάντα ανοιχτή, ήταν ανέκαθεν χαρά μου να συναντάω ψυχές και να ξαποσταίνουμε παρέα.
Κάποιοι είναι ακόμα εδώ, έγιναν οι άνθρωποί μου και θα τους ευχαριστώ αιώνια.
Κάποιοι άλλοι έμειναν για λίγο, κάναμε τον κύκλο μας και έφυγαν ξανά για να χαράξουν άλλους δρόμους. Γνώρισα όμως και τους άλλους.
Εκείνους που όσο ήταν εκεί στέκονταν επίμονα μπροστά απο την πόρτα μου για να την μπλοκάρουν.
Εκείνους που μόνη τους έγνοια ήταν να ικανοποιήσουν το εγώ τους, να νιώσουν για λίγο να γεμίζει η ψυχή τους, ώσπου να χτυπήσουν την επόμενη πόρτα τους.
Δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί τους, καμία πικρία δεν μου άφησαν φεύγοντας.
Τους συγχωρούσα μέσα μου κάθε βράδυ ώστε να κοιμάμαι ήσυχη.
Ήρθα όμως στο σήμερα και είδα με τα ίδια μου τα μάτια πως ο κόσμος έξω, είναι όλοι αυτοί.
Αυτοί οι σκάρτοι άνθρωποι, που ποτέ τους δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τι συμβαίνει έξω απο το δικό τους σώμα. Εκείνοι που φεύγοντας έλεγαν το ίδιο ποίημα, εντυπωσιάζονταν με την καλοσύνη που υπάρχει τελικά και με τις πράξεις τους με έπειθαν πως είμαι πολύ μικρή για να έρθω αντιμέτωπη με το "μεγαλείο" αυτού του κόσμου.
Μα πια καταλαβαίνω πως δεν άξιζε τον κόπο. Το μεγαλείο αυτού του κόσμου είναι εν τέλει οι πρώτοι ρόλοι που εγώ έδωσα σε κομπάρσους. Δικό μου πρόβλημα -θα μου πείς- και αναλαμβάνω την ευθύνη.
Άκουσα πολλούς απο αυτούς, άντρες και γυναίκες, να δηλώνουν "παντελονάτοι".
Στην αρχή γελούσα χαριτωμένα με αυτή τη λέξη, ξέρεις όμως πλέον -λυπάμαι- μα μου προκαλεί αηδία.
Για ποιόν αστείο λόγο υπάρχει αυτή η λέξη;
Για ποιά καρδιά αναπνέουν αυτοί οι άνθρωποι;
Για ποιά ντομπροσύνη μας μιλάνε;
Γιατί τα λόγια τους δεν συνάδουν ποτέ με τις πράξεις τους;
Γιατί επιτέλους δεν βγαίνει κάποιος απο αυτούς να μας πει τι τον σημάδεψε τόσο, που έγινε μαριονέτα αυτού του ψεύτικου κόσμου;
Οχι, ούτε κι εγώ είμαι η καλύτερη, τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω.
Αν ένα πράγμα όμως μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι πως όσο βαθιά κι αν βούτηξα στον βόθρο της ζωής μου, βγήκα καθαρή. Κι αν την παραμικρή υποψία είχα πως πλήγωσα κάποιον ζήτησα συγνώμη μέσα από την καρδιά μου.
Και την αλήθεια μου την έδωσα απλόχερα γιατί μόνο αυτή μου είχε απομείνει.
Για το τέλος, εσύ φιλαράκι μου να κρατήσεις την ψυχή σου καθαρή κι ευλογημένη.
Όσο κι αν προσπάθησαν να σε πείσουν πως δεν είναι τόσο σημαντικό το μέσα σου,
να ξέρεις πως οι άνθρωποι που χρειάζεσαι στην ζωή σου είναι εκείνοι που βλέπουν το πόσο υπέροχος είσαι και προσπαθούν να σε κρατήσουν.
Όχι αυτοί που φεύγουν ακριβώς επειδή είσαι "πολύ υπέροχος" για τα μέτρα τους.
Κι αν κατά τύχη κάποιος απο τους "εκείνους" διαβάζει αυτό το κείμενο, ας έρθει να μου απαντήσει ειλικρινά: <<Τι τσίρκο είναι τούτο;>>
Δείτε επίσης: Οι άνθρωποι με την καθαρή ψυχή
Της Κατερίνας Λεβαντή