y
[GDK][carousel2][#5E00FF]

Αγαπημένη μου κρίση πανικού,

ΓΝΩΜΕΣ | ΑΠΟΨΕΙΣ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΕΒΑΝΤΗ, GUESTS
Πηγή φώτο: istockphoto.com

Έλεγα με ξέχασες, έλεγα πως απαλλαχτηκα από σένα.
Έλεγα πως αγωνίστηκα και νίκησα αυτή τη μάχη μαζί σου.
Όλα αυτά τα χρόνια πάντα περνούσες από το μυαλό μου όμως σε είχα πια συνηθίσει, σου έκλεινα την πόρτα και επέλεγα να ζω σα να μην υπάρχεις.
Όμως μάλλον με αγαπάς πολύ και γύρισες ξανά σε μένα.
Και πάνω που τα είχα φτιάξει όλα και χόρευα τη ζωή μου με τα δικά μου βήματα, ήρθες για τα καλά.
Ήρθες και με σκοτώνεις ξανά.
Ηρθες και χωρίς να με ρωτήσεις, με βύθισες πάλι στα σκοτάδια μου.
Μου έκοψες τα πόδια και τη μιλιά.
Μούδιασες το κεφάλι μου και παρέλυσες τα χέρια μου.
Και η ψυχή στο στόμα.
Έμεινες δίπλα μου σε κάθε λεπτό της ημέρας μου.
Στη δουλειά, στο δρόμο, στο σπίτι και στον ύπνο μου.
Πέρασαν βράδια που παρακαλούσα να ξημερώσει γρήγορα να δω τον ήλιο και άλλα που θα έδινα τη ζωή μου για να μην ξημερώσει και αναγκαστώ να σηκωθώ.
Κι εσύ εκεί. Να ξεριζώνεις όση καρδιά είχε απομείνει μέσα μου.
Ξέρεις κάτι όμως; Σε βαρέθηκα.
Τώρα θα ζήσω όπως θέλω εγώ και η πόρτα μου θα είναι κλειδωμένη για σένα.
Βαρέθηκα πια να φοβάμαι.
Τώρα θα βλέπω τους φίλους μου κάθε μέρα και θα πηγαίνω στη δουλειά μου χαρούμενη.
Θα τρώω με την οικογένεια μου και θα πίνω καφέ στην πλατεία.
Θα χορεύω ανάμεσα σε κόσμο και δεν θα φοβάμαι μη μου χαλάσεις το ρυθμό.
Θα βουτάω στην θάλασσα όπως όταν ήμουν μικρή, τότε που ακόμα δεν σε είχα γνωρίσει και θα φτιάχνω κάστρα με τα όνειρα μου.
Θα βγαίνω για περπάτημα μόνη μου και θα ταξιδεύω ξανά με τις κολλητές μου.
Μείνε εκεί να με κοιτάς, αν θες.
Καρφάκι δε μου καίγεται.
Μόνο σε παρακαλώ την επόμενη φορά που θα τολμήσεις να με πλησιάσεις να θυμηθείς πόσο σφιχτά σε είχα αγκαλιάσει πριν μου ξανακάνεις κακό.
Και τότε να φύγεις, γιατί εγώ δεν έχω άλλη μάχη να δώσω μαζί σου.

Υ. Γ. Ψέματα σου είπα πιο πάνω.
Δεν είσαι "αγαπημένη" μου.
Είσαι η χειρότερη φίλη που είχα ποτέ μου.

Καλή ζωή!

Δείτε επίσης:

Οι άνθρωποι με την καθαρή ψυχή  

Τι τσίρκο είναι τούτο;

Χρόνος ήταν και πέρασε

Ό,τι μου έμαθε ένας καφές σε γυάλινο ποτήρι

Θυμάσαι μαμά τα δέντρα που ζωγράφιζα;

Ένα κομμάτι ύφασμα με οριζόντιες ρίγες 

Ας μιλήσει επιτέλους κάποιος για την αγάπη


Της Κατερίνας Λεβαντή

 

Από το Blogger.