Εγώ είμαι, εγώ που σου γράφω πάντα για το παρόν.
Εγώ που σου γράφω πάντα πως δεν υπάρχει πριν και μετά και πως όλα είναι τώρα. Σου ζητώ συγνώμη αλλά αυτή τη φορά οι σκέψεις μου τρέχουν στα παλιά.
 |
| Πηγή φώτο: unsplash.com |
Νιώθω τυχερή που πρόλαβα να παίξω, να μην έχω κινητό, να μην έχω πρότυπα κάποιους άγνωστους ινφλουένσερς ή όπως στο καλό τους λένε.
Ειχα πρότυπο την οικογένεια, την αγάπη και την αγκαλιά.
Έμαθα πως κανένα παιδί στο σχολείο δεν αξίζει να παίζει μόνο του και πως κανένα παιδί από την τάξη δεν πρέπει να μην είναι καλεσμένο στα γενέθλια μου.
Στην τάξη μου ήμασταν χοντροί, αδύνατοι, κοντοί, ψηλοί, Αλβανοί, Ρομά και Ελληνες.
Ήμουν κι εγώ κάτι από όλα αυτά και όλα αυτά μαζί.
Και ήμουν όλα αυτά μαζί γιατί στο σπίτι μου με είχαν μάθει πως ήμασταν όλα παιδιά.
Και μεγάλωσα.
Και πέρασαν 25 καλοκαίρια και 25 χειμώνες.
Τους χειμώνες μου τους έντυνα με ρίγες οριζόντιες (που παχαίνουν) και κάθετες(που ψηλώνουν) και με καρό(που κονταίνουν) και με πουά (που φαρδαίνουν) και με σχέδια τρελά που θα μπορούσαν να γίνουν και ταπετσαρία τοίχου.
Τα καλοκαίρια μου τα έντυνα πιο ελαφριά.
Με μαγιό, μπικίνι, ολόσωμα, στράπλες, και τρίγωνα.
Και φορούσα ό,τι με έκανε να νιώθω καλά.
Γιατί ό,τι και να φορούσα και ό,τι και να φοράω υπάρχει κάτι μέσα μου που περισσεύει περισσότερο από την κοιλιά μου.
Η αγάπη.
Η αγάπη για κάθε άνθρωπο που δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει όταν κλείνει την πόρτα του σπιτιού του.
Η αγάπη για τον εαυτό μου, που πάντα μου άρεσε να με χαβαλεδιάζω για τα κιλά μου και πάντα το έκανα με αγάπη και σεβασμό προς τον εαυτό μου.
Και ξέρεις τι, δεν τα γράφω όλα αυτά για να το παίξω δικαστής της οθόνης.
Τα γράφω γιατί αν ποτέ με αξιώσει ο Θεός να γίνω μητέρα, δεν θέλω τα παιδιά μου να βλέπουν ως πρότυπο κάποια απαίδευτα ανθρωπάκια που αναπαράγουν μια αηδιαστική και προσβλητική στάση προς κάποιον άλλον άνθρωπο και το παρουσιάζουν ως "χιούμορ".
Κι αν τύχει και κάποιο παιδί διαβάζει αυτό το κείμενο,
θέλω να σου πω να αγαπάς.
Να αγαπάς τον εαυτό σου και τους ανθρώπους με ό,τι κι αν κουβαλάνε στην πλάτη τους.
Και να τη χορεύεις τη ζωή σου με ό,τι βήμα γουστάρεις εσύ, αρκεί να μην το κάνεις σε βάρος άλλων.
Αυτά, για κάποιον Τάσο και για κάθε Τάσο εκεί έξω, ελπίζοντας πως θα μάθει να μην ξεχωρίζει τους ανθρώπους από ένα κομμάτι ύφασμα.
Δείτε επίσης:
Οι άνθρωποι με την καθαρή ψυχή
Ό,τι μου έμαθε ένας καφές σε γυάλινο ποτήρι
Θυμάσαι μαμά τα δέντρα που ζωγράφιζα;