Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες έχω την τάση να γράφω λίγο περισσότερο από την υπόλοιπη χρονιά. Εσύ που με γνώρισες μέσα από τα γραπτά μου θα το έχεις προσέξει. Ίσως επειδή λέω πάντα πως "χρόνος ήταν και πέρασε", θέλω να θυμάμαι τι μου άφησε στο πέρασμα του. Και το μόνο που μπορώ να σου πω με απόλυτη σιγουριά είναι πως αυτός ο χρόνος μου άφησε αγάπη.
Πηγή εικόνας: unsplash.com
Αγάπη για τους ανθρώπους μου, αγάπη για όσα κυνήγησα και για όσα δεν έπιασα, αγάπη για όσα άφησα πίσω μου και ίσως για πρώτη φορά ανιδιοτελή αγάπη για τον εαυτό μου.
Για τις φορές που δεν έσκυψα το κεφάλι μου, και για εκείνες που κοίταξα στα μάτια το φόβο μου και τη ζωή μου.
Είναι βλέπεις πολύ κλισέ, μα τις στιγμές που σε αγαπάς αληθινά, όλα γίνονται κάπως πιο φωτεινά γύρω σου.
Γι'αυτό σου λέω, φρόντισε στη ζωή σου και στον χρόνο που περνάει να στέκεσαι σαν άγρια θάλασσα που κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να την κολυμπήσει.
Γιατί όσοι προσπάθησαν τους έπνιξε.
Έτσι να πνίγεις πάντοτε κάθε τι που στέκεται μπροστά σου και σου κόβει τη μιλιά.
Ξέρεις, τη χρονιά αυτή γνώρισα λογιών λογιών ανθρώπους.
Άλλοι έφυγαν βιαστικά κι άλλοι έμειναν σαν φίλοι από χρόνια.
Τους θαύμασα όλους, έναν προς έναν.
Γιατί όλοι με κάτι πάλεψαν. Όλοι με κάτι παλεύουν.
Και όλοι τελικά για μια ανάσα καθαρή αγωνίζονται.
Από εκείνη την βαθιά που δεν έχει μέσα της καημό.
Είδες άνθρωπο ποτέ σου να μην κουβαλάει καημό;
Το θέμα είναι όσα κουβαλάς στην πλάτη σου να τα αφήνεις να σε πλάθουν και με γνώμονα αυτά να γίνεσαι ο πιο καλός σου εαυτός.
Κι εγώ που στα λέω-μη νομίζεις- δεν κάνω ηρωισμούς.
Τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα σου γράφω.
Απλά είναι που θέλω την επόμενη φορά που θα σε συναντήσω, να γελάς με όλη τη σπίθα της ψυχής σου.
Τα χρόνια περνούν, μακάρι να περνούν κι άλλα δηλαδή και να μας βρίσκουν εδώ, υγιής και πιο γερούς από την προηγούμενη χρονιά.
Εμείς μονάχα να φροντίσουμε, όσα περνούν να τα γεμίζουμε ζωή.
Οι δυσκολίες θα περάσουν, πέρασαν κι άλλες, εμείς είμαστε ακόμα εδώ κι αυτό δεν είναι λίγο.
Πριν κόψω αυτή την τελευταία σελίδα του τετραδίου μου για το 2022, θέλω να σου πω κάτι ακόμη.
Ένα χρόνο πριν, παραμονή πρωτοχρονιάς ήταν για την ακρίβεια, έγραψα το καθιερωμένο μου κείμενο και ο λόγος που είχα ξεκινήσει να γράφω εκείνη την ημέρα ήταν - θυμάμαι- μια φίλη.
Μία φίλη που πέρασε μόνη της τις γιορτές μιας που νοσούσε από την περιβόητη πανδημία, όπως και πολύς ακόμα κόσμος, εκείνη την περίοδο.
Θυμάμαι πως είχα στεναχωρηθεί αρκετά που οι άνθρωποι ήταν μόνοι τέτοιες μέρες και πως η τελευταία ευχή που έδωσα πέρσι ήταν "την επόμενη πρωτοχρονιά κανείς να μην είναι μόνος!".
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, εκείνο το κορίτσι κουβαλάει στην κοιλιά της το παιδί της και σίγουρα αυτή η χρονιά θα τη βρει αγκαλιά με το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής.
Και ξέρεις κάτι;
Ήταν η πιο όμορφη ευχή που είδα να πραγματοποιείται!
Εύχομαι η νέα χρονιά να μη σου πάρει τίποτα πίσω.
Να είσαι ευλογημένος.
Να σε ξαφνιάζουν μόνο οι χαρές που έρχονται απρόσμενα.
Με μια τελευταία ευχή, σαν εκείνη που πραγματοποιήθηκε,
αυτή τη χρονιά κανείς να μην είναι μόνος.
Υ. Γ. Σου γράφω στις 6 Δεκέμβρη και μέχρι εδώ, όσα έγραψε η ζωή ειπώθηκαν ήδη. Προλαβαίνεις να γράψεις εσύ τον επίλογο!
Δείτε επίσης:
Ό,τι μου έμαθε ένας καφές σε γυάλινο ποτήρι
Θυμάσαι μαμά τα δέντρα που ζωγράφιζα;
Ένα κομμάτι ύφασμα με οριζόντιες ρίγες
Ας μιλήσει επιτέλους κάποιος για την αγάπη
Ένα γράμμα στην χειρότερη μου φίλη